Roy's Reis - Opstaan

Het schrijven van deze regels voelt als het laatste deel van een opstaande beweging, de knieën bijna helemaal gestrekt, na lang niet gelopen te hebben. Veel tijd heb ik zittend doorgebracht, regelmatig zelfs murw in een hoek gelegen. Dit geldt zowel in bredere zin als specifiek voor hoe ik me verhoud tot het hele coronacircus.

Nadat ik vorig jaar langzaam maar zeker begon in te zien dat de werkelijkheid niet overeenkwam met het grote narratief dat al bijna twee jaar van alle kanten op ons afgevuurd wordt, ging ik daar aanvankelijk vrij luchtig mee om. Ik was vooral opgelucht dat ik bevrijd was van mijn irrationele angst voor een overschatte vijand.

Het voortduren van allerlei vrijheidsbeperkende en destructieve maatregelen ervaarde ik als een kwalijke, maar wellicht goedbedoelde verwarring waar een meerderheid van de bevolking en de politiek helaas in vast leken te zitten. Het werd echter steeds duidelijker dat die verwarring wel erg hardnekkig was. In plaats van dat we er als samenleving langzaam uitkwamen, werd er juist steeds harder op het gaspedaal getrapt.

Ik begon in te zien dat de wereld van voor 2020 niet meer terug zou komen. Lang heb ik het gevoel gehad naar de teloorgang van de wereld te kijken als een konijntje dat verstijfd in de koplampen van een aanstormende auto zit te staren: nauwelijks beweging en des te meer overpeinzingen en zorgen. Daarom heb ik me afgelopen voorjaar aangemeld als vrijwilliger bij KVBM, om de energie die opgeslokt werd door negatieve emoties en mentale gymnastiek om te zetten in iets opbouwends.

Mijn gevoel van verlamming bleek ook hardnekkig. KVBM deed me weliswaar goed, maar ik bleef in grote mate passief, beheerst door zorgen en cirkelende gedachten over een zich alsmaar verder sluitend net.

Mijn zorgen over de wereld gaan vooral over de wereld waarin mijn kinderen opgroeien. Als ik geen kinderen zou hebben, zou ik waarschijnlijk een veel onverschilliger houding hebben aangenomen: zonder bagage, met rechte rug, borst vooruit en de middelvinger fier omhoog het kluizenaarsbestaan in. Olé! Mijn zorgen komen voort uit het idee dat de kinderen opgroeien in een donkere en onvrije wereld, uit de gedachte dat ik straks moet uitleggen dat hun vriendjes wél met hun ouders naar de dierentuin mogen en zij niet.

Begin november kwam de dag die ik wist dat zou komen, maar waarvan ik tóch stiekem hoopte dat hij uit zou blijven: emails van de zwemscholen van onze jongens (ze zitten niet allebei op dezelfde) waarin werd aangekondigd dat voortaan een QR-code nodig is om je kind om te kleden, af te leveren bij het zwembad en te zien leren zwemmen. Na de aanvankelijke woede en het verdriet is er toen iets ontstoken in mezelf, een vlammetje, en is het besef ingedaald dat de tijd van op mijn rug liggen voorbij is.

Uiteraard heb ik mede namens mijn vrouw ons beklag gedaan bij de zwemscholen, zowel in woord aan de balie als in geschrift middels verschillende e-mails aan de directies. Maar het vlammetje in mezelf zei dat dat niet genoeg was, dat ik in beweging moest komen om op te komen voor mijn kinderen. Daarom heb ik diezelfde dag contact gezocht met een oude vriendin die tot voor kort heeft gewerkt als zwemlerares. Als het nodig is, dan is zij bereid om in de lente en zomer zwemlessen te verzorgen in natuurwater: de nieuwe wereld.

Niet lang daarna, op 12 november, ben ik naar een ambassadeursborrel van KVBM gegaan in de schuur in Soest. Die avond heeft me diep geraakt, van een vlammetje een VLAMMM gemaakt en gezorgd voor het laatste beetje momentum dat nodig was om echt in beweging te komen.

Dat kwam door de intieme gesprekken die ik onderweg in de auto voerde met iemand die ik pas bij het instappen had leren kennen (hoi Patrick!); door het intense gevoel van verbinding dat voor iedereen tastbaar was; maar vooral door het optimisme en de pure levenslust die door de kieren van de schuur de buitenwereld verlichtten. Wat nou einde wereld? Wij gaan bouwen!

Na die avond ben ik in de pen geklommen en heb ik Stefanie, het mensenmens binnen Vrij Bij Mij, gemaild dat ik er klaar voor was om mijn deel bij te dragen. Hoewel het niet mijn intentie was, stelde ze voor dat ik hier een blog zou schrijven. En voilà. Wie had dat gedacht? Ik niet.

Ik sta nu, al voelt het nog een beetje onwennig. Die knieën zijn lang niet gebruikt en voelen nog wat stijfjes. Een onvoorziene val ligt op de loer, maar aangestoken door de groengele levenslust stap ik onverschrokken richting de horizon.

Roy’s Reis is het blog van Roy Bernabela waarin hij je meeneemt op zijn reis van de oude naar de nieuwe wereld.

Het innerlijke pad manifesteert zich in constant evoluerende gedachtes, gevoelens, twijfels en observaties. Het uiterlijke is het pad dat Roy bewandelt in het snel veranderende landschap van de buitenwereld: ‘s ochtends een teleurstelling omdat hij zijn kinderen niet meer naar zwemles kan brengen en ‘s middags opgetild worden door een nieuwe verbintenis met een medereiziger.

Wil je ook de rest van Roy's Reis lezen, reageren en meepraten? Word dan nu lid en krijg toegang tot de online community!