Interview met: Diony Rouw – initiatiefneemster in het basisonderwijs

Alle kinderen zijn welkom bij de nieuwe school van Diony, zonder testen & toetsen!

De ambities van Diony Rouw zijn niet kinderachtig. Nog maar 29 jaar is deze sprankelende dame maar niet bang om groot te dromen. Bezig met het traject een eigen school te starten terwijl ze ook nog werkt op een basisschool. Onlangs deelde ze haar bijzondere verhaal. Ze droomt ervan om kinderen te onderwijzen in een systeem waar écht wordt gekeken naar wie het kind is zonder dat ze steeds met elkaar worden vergeleken. Op haar school mogen kinderen op hun eigen tempo werken aan hun talenten en authenticiteit. Hoewel ze vastberaden is, kan ze ook nog wel wat hulp gebruiken. Hopelijk helpt dit artikel haar zich met de juiste mensen te verbinden om haar droom realiteit te laten worden. Lees vooral door om erachter te komen waar je haar misschien mee kan helpen!

Dit is op dit moment mijn keus Ik sta daar achter 2

Toen Diony in 2010 aan de PABO begon, gebeurde er iets vervelends. Tijdens de introductieweek kwam ze ongelukkig ten val en in de maanden daarna ontwikkelde ze steeds ernstiger wordende hoofd- en nekklachten. Het bleek een whiplash en de pijn was zo heftig dat ze de opleiding moest staken. In 2016 besloot Diony om stage te gaan lopen op een basisschool en erachter te komen of haar hart nog steeds bij onderwijs lag. Langzaam werd duidelijk dat ze de PABO wel graag weer wilde oppakken en afmaken. Tijdens haar minor maakte ze kennis met persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit en realiseerde ze zich dat alles met een reden was gebeurd. Zo verwerkte ze haar eigen trauma’s uit het verleden, ze werd als kind gepest en weet als geen ander welke sporen dat na kan laten. Het feit dat ze hoogbegaafd is verklaarde achteraf ook veel van alles wat haar is overkomen en heeft waarschijnlijk ook een rol gespeeld in hoe en waarom ze nu dit bijzondere pad kiest.

Image5

Met haar diploma op zak werd ze volwaardig leerkracht op een basisschool. Het afgelopen jaar was moeilijk voor Diony omdat ze moeite had mee te werken aan alle maatregelen die er op haar school golden zoals de mondkapjes plicht en het test- en quarantainebeleid. “Kindermishandeling” noemt ze het langdurig dragen van verstikkende en onhygiënische mondkapjes en de marteling van testen met een neusswap. Ze ziet nog steeds in haar klas hoe kinderen én ouders het allemaal lijdzaam ondergaan maar er in sommige gevallen ook gestrest van raken. Deze situatie heeft als een katalysator gewerkt om haar plannen voor een eigen school te gaan verwezenlijken.

“Ik wil een zogenaamde B3 school beginnen, dat is een niet door de overheid bekostigde school. Een particuliere school.” Na even speuren op het internet wordt me duidelijk wat een B3 school is. Op de website van de Onderwijsinspectie staat vermeld dat de leerplichtambtenaar deze scholen – op advies van de Onderwijsinspectie – aanmerkt als ‘school in de zin van artikel 1, onderdeel b, onder 3 van de Leerplichtwet 1969’. Er gelden minder eisen dan op een door de overheid gefinancierde school. En vrijheid van onderwijs is een grondrecht. Het zal misschien -financieel- niet voor iedereen haalbaar zijn denk ik, want als ouders de school zelf moeten bekostigen dan kan dat aardig in de papieren lopen. Heeft ze al een idee over de kosten? “Het is nog niet precies duidelijk wat het per maand gaat kosten maar dat hangt onder andere af van de huur van het pand dat ik wil gaan huren. Ik ben op dit moment het ondernemersplan aan het schrijven en hoop de ideale locatie zo snel mogelijk te vinden. Helaas is het ideale pand nog niet gevonden, dus mocht een van de lezers iets weten in de buurt van Losser of Oldenzaal…?” (Twente red.) “Het pand moet dan wel een maatschappelijke bestemming hebben.” Ook kan ze nog wel wat hulp gebruiken van een bedrijfskundige of iemand die ervaring heeft met het maken van een begroting of ondernemersplan.

Image4

“De vrijheid om te zijn wie je bent is een belangrijke kernwaarde, en natuurlijk is op mijn school iedereen welkom. Ik maak geen onderscheid op basis van welke achtergrond dan ook. Op mijn school ga ik uit van kleine klassen waar persoonlijke aandacht is voor ieder kind. En creativiteit is belangrijk. De lessen zijn thematisch ontwikkeld, in plaats van zuiver vakgericht. Je kan in een les dus meerdere vakken behandelen binnen eenzelfde thema.”

Dat doet me een beetje denken aan de filosofie van de Vrije School (Rudolf Steiner) en we praten over hoe bijvoorbeeld een les over Egyptenaren en piramides eruit zal zien: verhalende geschiedenis, taal, aardrijkskunde kunst en rekenen. Eigenlijk kan je ieder onderwerp vanuit verschillende perspectieven aanvliegen, mooi uitgangspunt is dat. Op deze manier schep je een onderwijsmethode waar kinderen hun fantasie en creativiteit mee blijven ontwikkelen.

Verder heeft Diony nagedacht over differentiatie. “Als een kind nu blijft zitten in groep 5, dan moet het alle stof overdoen. Ook alles wat hij al weet en beheerst. Dat werkt zo demotiverend. Ik wil kinderen op hun eigen niveau stof aanbieden en dat kan betekenen dat ze op taalgebied op een ander niveau zitten dan op het gebied van rekenen. Door de vaste methodes wat los te laten haal je eruit wat erin zit en stimuleer je de motivatie.”

Image6

Natuur is ook een belangrijk aspect voor de school van de toekomst. “Het liefst zit ik in een schoolgebouw aan de rand van een bos, of langs een riviertje zodat we iedere dag veel buiten kunnen zijn. Op die manier leren kinderen spelenderwijs en wordt de natuur integraal onderdeel van de lessen.”

Ze is daarin ook wel geïnspireerd door Scandinavisch model waar kinderen veel buiten zijn en waar bomen klimmen en hutten bouwen onderdeel is van het programma. “Maar altijd staat het kind centraal, niet iedereen is hetzelfde, dus niet iedereen hoeft dezelfde dingen te doen of te kunnen. Een kind dat liever met een boekje in een hoekje zit moet daar ook de ruimte voor krijgen”.

Ze neemt me mee naar een prachtige plek in het Twentse land, bij de rivier “de Dinkel”.

Terwijl we op de brug staan zien we de mooie omgeving om ons heen. Aan de ene kant weilanden en aan de andere kant een bos. Bij de oevers van de verrassend heldere rivier is een strandje. “Hier ging ik vroeger als kind al zwemmen en spelen. Uren heb ik me hier vermaakt en het heeft me zoveel over mezelf geleerd.” Terwijl ze over de leuning van de brug hangt maak ik een paar foto’s. “In de natuur kom je dicht bij jezelf, maar dat lijkt een groot deel van de mensen soms te vergeten. Het gaat alleen maar om prestatie, hoge punten scoren en geld verdienen. Daar wil ik met mijn school verandering in brengen. Kinderen dichter bij zichzelf brengen zodat ze iets kunnen gaan doen wat écht bij ze past en ze gelukkig maakt.”

Heel veel succes met je op te richten school waar menselijke waarden belangrijk zijn en iedereen altijd welkom is!

Interview, tekst & foto’s: Barbara Le Noble, www.thewholepicture.eu